La mort de Venise

De schrijver en politicus Maurice Barrès reisde naar eigen zeggen voor het eerst naar Venetië op 24-jarige leeftijd. De tweede reis naar Italië die hij in 1887 maakte – en in het bijzonder zijn verblijf in de stad van de vele bruggen, kanalen en eilandjes – markeerde het begin van Barrès' schrijverschap. Geïnspireerd door Stendhal's thema van het egotisme of zelfcultivering vond Barrès dat hij schrijver moest worden om zichzelf te 'schrijven'. Venetië stond voor hem symbool voor die 'culte de moi' en maakte in hem een koortsachtig gevoel van geluk los; daar was hij geboren en zou hij herboren worden.

Henry de Waroquier

Barrès' La mort de Venise verscheen voor het eerst in 1902 in de bundel Amori et dolori sacrum. Meer dan tien jaar na het overlijden van Barrès verscheen de uitgave die door de schilder/graveur Henry de Waroquier van grondig gedocumenteerde en subtiel uitgewerkte etsen werd voorzien. De opdracht daartoe kreeg de kunstenaar al in 1931. Tijdens de presentatie van het boek op 17 juni 1936 hield hij een redevoering voor Le Cercle Lyonnais du Livre, de uitgever van het boek. Hij bedankte de vereniging van bibliofielen voor hun geduld. Mèt hen was hij een voorstander van de traditionele typografische technieken en het handwerk. Voor dit boek werkte Waroquier samen met Maurice Darantiere, die – ongebruikelijk – alle namen in de tekst in rood drukte. Waroquiers dankwoord doet het anders: daar zijn de namen in groen gedrukt.

Le Cercle Lyonnais du Livre

De bibliofielen van Le Cercle Lyonnais du Livre waren vooral afkomstig uit de omgeving van Lyon, maar hun ledenbestand bevatte ook beroemde namen zoals die van La Rochefoucauld en Rothschild. De sociëteit gaf van 1921 tot en met 1964 kunstenaarsboeken uit via de boekhandelaren Masson en Blaizot. De laatste is ook nu nog een zeer gerenommeerd antiquariaat. Deze uitgave van La mort de Venise van Maurice Barrès kwam gereed in 1936, maar toen het boek eenmaal gedrukt was, werd een katern in zijn geheel opnieuw gedrukt, om de juiste tekst weer te geven, waarbij men in een laat stadium de voorkeur gaf aan de eerste uitgave (1902) boven die van de definitieve uitgave (1921). De leden ontvingen het oude en het gecorrigeerde katern, zodat ze nu in feite zelf konden kiezen tussen de twee varianten.