De gedichten van Anne Vegter, 2013-heden
Framing sculpture (2014)
In 2014 verscheen Framing sculpture, een gedicht dat Anne Vegter voordroeg bij de opening van de tentoonstelling over Constantin Brancusi, Medardo Rossi en Man Ray in Museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam (8 februari-25 mei 2014). Van Brancusi (1876-1957), Rosso (1858-1928) en Man Ray (1890-1976) werden niet alleen beeldhouwwerken getoond, maar ook foto's die zij van hun werk maakten.
Het gedicht introduceert een 'Zwitserse denker', alsof die deel uitmaakt van onze eigen vriendenkring:
We kenden een Zwitserse denker die schreef:
'Es kann gar nicht langsam genug gehen'.
We wisten niet precies wat dat betekende.
Wat kon eigenlijk niet langzaam genoeg gaan?
(p. 7)
In de volgende strofen blijkt de tekst te zijn aangetroffen op een tuinhekje, dat moeizaam open ging:
niks forceren dachten we, dieper ademhalen en toen schoof het hek
haast triomfantelijk voor ons open.
(p. 11)
Het gedicht schakelt vervolgens over naar een zaal waar een tentoonstelling in opbouw is. Sommige voorwerpen zijn nog niet uitgepakt, anderen hangen al op hun plek. Een beeld, gemaakt van was, stelt een kinderhoofdje voor:
Het lijkt onbereikbaar zoals iemand die droomt.
(p. 17)
Ook andere beelden lijken
teruggevouwen in zichzelf.
(p. 19)
Vervolgens gaat Anne Vegter in op het werk van Rosso waarbij je het voortgaan van de tijd ervaart, maar andersom:
Het maakproces omgekeerd.
Tik,
tik tik,
terug naar het begin.
(p. 25)
Over Brancusi zegt Vegter dat het er niet om gaat 'wat we zien', maar 'hoe we kijken'.
Uit het donker van zijn eigen foto vertelt het beeld het tweede verhaal.
Het innerlijke verhaal.
(p. 29)
Bij Man Ray, zegt Anne Vegter, staat de titel van een werk
Haaks op wat we zien.
Wat we erbij denken.
(p. 41)
Daardoor krijg je het idee dat de tijd je aantikt:
Wie hier getikt wordt is niet af.
We duwen het hek beng open.
(p. 43)
Maar meteen corrigeert Vegter dat; het gaat niet met een knal, maar:
Langzaam.
(p. 44)